Het economisch programma van het Front National

De Europese media zijn over het algemeen nogal snel in het politiek karakteriseren van allerlei opkomende nationale, eurosceptische en/of populistische bewegingen.

Zo krijgen partijen als de PVV of het Front National al heel snel het predikaat “extreem rechts” of “uiterst rechts”. Maar klopt dat wel?

Zoals Nick Ottens al op 14 maart jl. stelde op DDS is het Front National een partij “die zich verzet tegen de globalisering, die de grote bedrijven en het kapitaal de schuld geeft van de deïndustrialisatie van Frankrijk, die vindt dat onderwijs en gezondheidszorg in staatshanden moeten blijven en die pleit voor nationalisatie van banken en energiebedrijven”. Dat klinkt eerder links dan rechts. Zelf heb ik al eerder opgemerkt dat ook een partij als de PVV de laatste tijd in sociaal-economisch opzicht sterk naar links is opgeschoven, maar als het gaat om vraagstukken als immigratie en veiligheid, juist naar rechts. De traditionele links/rechts indeling voldoet dus niet meer.

Nu het Front National een enorme doorbraak heeft beleefd tijdens de verkiezingen van mei jl. en zowel de traditionele centrum-rechtse Franse partijen (zoals UMP) als de linkse Parti Socialiste (PS) in een acute leiderschapscrisis verkeren, kunnen we niet uitsluiten dat Marine Le Pen in 2017 gekozen wordt tot president in Frankrijk en daarna de eurozone op zal blazen (zij heeft aangekondigd dat zij als president onmiddellijk de Franse franc zal herinvoeren, maar niet de EU wil verlaten).

Ik heb daarom maar eens gekeken op hun website wat precies de economische plannen zijn van het Front National. Ik had me voorgenomen dit zo objectief mogelijk te doen en me verre te houden van FN bashing. Over het mogelijk antisemitische karakter van deze partij valt natuurlijk veel te zeggen, maar dat is niet het onderwerp van dit artikel.

De analyse door het Front National
Onder de titel Emploi, réindustrialisation et PME/PMI (Werkgelegenheid, herindustrialisering en MKB) vinden we de economische plannen van Marine Le Pen. De titel geeft al aan waar de prioriteiten liggen voor het FN. Er wordt (terecht) geconstateerd dat Frankrijk geteisterd door massawerkeloosheid (bijna drie miljoen werklozen), die zowel de jeugd als de oudere generatie keihard heeft getroffen. Dit wordt geweten aan het gevoerde beleid van UMP, PS en de EU en ook aan de globalisatie. Volgens het FN is er niets gedaan om het verplaatsen van activiteiten naar lage lonen landen te voorkomen of de nationale industrie te beschermen. Ook stellen zij dat grote bedrijven in de EU fiscaal bevoordeeld worden ten opzichte van het MKB.

De acties die genomen moeten worden volgens FN
Hier tegenover stelt het FN een eigen actieplan. Ik kan het vanwege ruimtegebrek niet integraal overnemen, maar belangrijke punten zijn o.a.  het scheppen van meer werkgelegenheid door het MKB te steunen en te faciliteren en het voeren van een eigen (nationaal) industriebeleid, waarbij zij aankondigen zich niets te zullen aantrekken van de EU-regels met betrekking tot vrije concurrentie . Waar nodig zullen deze regels heronderhandeld worden.

Het FN kondigt aan een protectionistisch beleid te voeren (door verhoging van douanetarieven) om “oneerlijke concurrentie” tegen te gaan. Hieronder wordt verstaan de concurrentie van landen die een lager loonniveau aanhouden. Het FN stelt dat landen als Duitsland of de Verenigde Staten vrije toegang zullen houden tot de Franse markt, maar dat landen als China of “sommige landen in Oost Europa” kunnen rekenen op fors verhoogde douanetarieven.

Om de nodige economische en sociale maatregelen door te voeren zal er een groot en machtig ministerie van Economie, Ondernemingen en Werk worden opgericht. Van hieruit zal onder meer zwaar worden ingezet op lastenverlaging en administratieve vereenvoudiging voor ondernemingen. Het belastingstelsel zal zo worden ingericht, dat het gunstig is om te investeren in Franse bedrijven.

Verder wordt er gesproken over een dynamisch beleid om meer werk te scheppen voor de Fransen, met een specifieke aanpak voor zowel jongeren als ouderen. De 35-urige werkweek wordt vooralsnog niet ter discussie gesteld, maar is wel onderhandelbaar, als daar een salarisverhoging tegenover staat. Wat betreft de vakbeweging, wordt een hervorming voorgesteld, o.a. van de wijze waarop vakbondsvertegenwoordigers gekozen worden, zodat er per saldo “een meer constructieve vakbeweging” zal ontstaan. Tegen illegale arbeid zal hard worden opgetreden.

Conclusies
Ik had beloofd een zo objectief mogelijk artikel te schrijven. Uiteraard bekijk ik dit vanuit mijn eigen positie van liberaal maar tevens (gematigd) nationalist, ik ben dus niet een universalist pur sang. Vanwege de ruimte moet ik het kort houden maar hieronder wat ik zie als plus- en minpunten:

+ nadruk op meer werkgelegenheid, maatwerk voor zowel jongeren als ouderen;
+ concrete maatregelen om het MKB te versterken en beter te financieren en te faciliteren;
+ taboe doorbreken van nationaal industriebeleid: waarom is dat in de EU min of meer verboden, terwijl de BRIC landen en ook de USA wel hun eigen industrie stimuleren?
- de totale afwezigheid van hervormingen in het programma, met uitzondering van de aangekondigde hervorming van de vakbeweging. M.i. zal Frankrijk zonder hervormingen van onder meer de arbeidsmarkt steeds meer buiten de economische realiteit komen te staan;
- het aangekondigde protectionisme zou kunnen leiden tot een mondiale handelsoorlog. Als een prominent EU-land de eigen markt afsluit voor Chinese producten, zullen de Chinezen ongetwijfeld terugslaan en hun eigen importtarieven verhogen, waardoor mogelijk de hele EU export getroffen zal worden. Zeker een groot zorgpunt voor Nederland als handels- en exportnatie.